NZOZ Analco - całodobowa placówka medyczna w Świdniku

- NZOZ Analco - całodobowa placówka medyczna w Świdniku

Transport Sanitarny - Pogotowie

Prawie 20-letnie doświadczenie pozwala nam wyjść na przeciw potrzebom i sprostać oczekiwaniom jakie pokładane są w podmiotach udzielających świadczeń zdrowotnych z zakresu transportu sanitarnego. Poprzez stały nadzór nad jakością, niezawodnością i terminowością świadczonych usług a także dzięki indywidualnemu podejściu do pacjenta zostaliśmy obdarzeni zaufaniem wielu zleceniodawców.

Dysponujemy taborem ambulansów spełniającym wszelkie wymogi Narodowego Funduszu Zdrowia, posiadającym pozytywne opinie sanitarne, o różnym standardzie wyposażenia, uzależnionym od rodzaju transportu ( transportowe “T”, podstawowe “P”, specjalistyczne “S”).

Zapewniamy niezawodną, profesjonalną i komfortową realizację transportu, doświadczony oraz odpowiedzialny personel gwarantujący poczucie bezpieczeństwa pacjenta.

Obecnie realizujemy umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia oraz publicznymi i niepublicznymi jednostkami, zapewniając obsługę szerokiej gamy świadczeń zdrowotnych z zakresu transportu medycznego.
W transporcie sanitarnym pracują:

Szczegółowy wykaz personelu transportu sanitarnego przedstawiany jest do określonych zadań zainteresowanym ( NFZ, Szpital, Firma Ubezpieczeniowa Lekarz czy też osoba prywatna na rzecz której ów transport jest realizowany) .

Transport sanitarny

Transport sanitarny w podstawowej opiece zdrowotnej przysługuje pacjentom w następujących sytuacjach:

Świadczenie obejmuje przejazd z miejsca zamieszkania pacjenta do świadczeniodawcy i z powrotem. Decyzję o konieczności zapewnienia pacjentowi transportu sanitarnego podejmuje lekarz. On też ocenia, czy transport będzie bezpłatny, częściowo lub całkowicie odpłatny. Informacja o odpłatności powinna zostać odnotowana przez lekarza na zleceniu.

Karetka Państwowego Ratownictwa Medycznego nie może być używana do transportu sanitarnego w ramach podstawowej opieki zdrowotnej. Istnieje bowiem ustawowy zakaz używania karetek PRM do innych celów niż ratunkowe.

Odpłatność

W zależności od wskazań medycznych, określa się dwa stopnie niesprawności:

Do ubiegania się o możliwość skorzystania z przejazdu środkami transportu sanitarnego w celach medycznych (z wyjątkiem stanów nagłego zagrożenia lub życia) za pełną lub częściowo odpłatnością uprawniają:

Chory pokrywa koszty transportu wynikające z różnicy odległości pomiędzy świadczeniodawcą najbliższym a docelowym, wskazanym w skierowaniu na transport sanitarny.

Transport sanitarny „daleki” w POZ

Aby skorzystać z transportu sanitarnego „dalekiego” w POZ pacjent (lub jego rodzina) powinien wystąpić z wnioskiem do dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ. Wniosek taki należy złożyć w oddziale Funduszu, do którego należy pacjent. Po rozpatrzeniu wniosku, dyrektor oddziału Funduszu wyda pisemnie stosowną decyzję.

Z transportu „dalekiego” w POZ pacjent może skorzystać w następujących sytuacjach:

W powyższych przypadkach należy dołączyć do wniosku zaświadczenie sporządzone w języku polskim, a przygotowane przez zagraniczny szpital, który realizował leczenie.

W takich przypadkach należy koniecznie dołączyć do wniosku zaświadczenie z poradni specjalistycznej, która ma wykonać świadczenie.

W każdym przypadku lekarz rodzinny potwierdza zasadność realizacji transportu dalekiego i wskazuje, kto ma zrealizować przewóz.

Nagminnym i niezgodnym z prawem jest wykorzystywanie instytucji Lekarza Rodzinnego do wydawania skierowań na transport sanitarny do poradni specjalistycznych bądź badań specjalistycznych na wykonanie których zlecenie wydał inny lekarz specjalista nie będący lekarzem POZ.
W takim przypadku zlecenie nie zostanie przyjęte do realizacji, a pacjent odesłany zostanie do lekarza specjalisty który kieruje go do danej poradni Lekarz Podstawowej Opieki Zdrowotnej nie uczestniczy w procesie leczenia poradni specjalistycznej pod której opieką pacjent ów się znajduje.
Wszystkie Poradnie oraz Szpitale posiadają budżet na transport sanitarny do zabezpieczenia Pacjentów którym udzielają świadczeń.

Transport chorego noworodka

Metody transportu

Dzięki programom poprawy opieki perinatalnej i optymalizacji opieki okołoporodowej w Polsce opracowano trójstopniowy system opieki nad noworodkiem. Transport noworodka jest bardzo istotnym elementem tego systemu. Wyróżnia się 3 sposoby transportu:

Wybór drogi transportu

Za bezpieczne i sprawne przekazywanie noworodków pomiędzy poszczególnymi ośrodkami odpowiada wysokospecjalistyczny system transportu neonatologicznego. Przewiezieniem noworodka powinien zajmować się specjalnie przygotowany zespół transportujący.
Wybór drogi transportu noworodka zależy od:

Zwykle transportuje się noworodki drogą lądową. Jeśli odległość przekracza 100 km lub przewidywany czas transportu wynosi ponad 2 godziny, należy skorzystać z transportu lotniczego.
Najbardziej optymalny jest transport in utero.

Wskazania do transportu karetką N

Wskazania do transportu karetką N dotyczą zasadniczo przewozu chorych noworodków z ośrodka o niższym stopniu referencji do ośrodka wyższego stopnia oraz do oddziałów chirurgicznych, jak również wykonania specjalistycznych badań diagnostycznych czy konsultacji. Czasem transportowane są noworodki z ośrodka o wyższym stopniu referencji do ośrodka niższego stopnia w celu dalszej opieki szpitalnej.

Zespół karetki N jest przygotowany do przeprowadzenia działań reanimacyjnych u noworodka, zapewnienia mu właściwej wentylacji, odbarczenia odmy opłucnej i założenia drenażu ssącego, podania prostaglandyny E1 (alprostadylu) w celu utrzymania drożności przewodu tętniczego, założenia dostępu żylnego, prowadzenia terapii płynowej.

Wskazania do transportu noworodka karetką N obejmują:

Przygotowanie do transportu

Lekarz prowadzący powinien wyczerpująco poinformować rodziców o stanie zdrowia noworodka, wynikach leczenia oraz konieczności transportu do innego ośrodka. Należy zapewnić rodzicom kontakt z dzieckiem przed transportem.
Bezpieczny transport noworodka jest możliwy po ustabilizowaniu podstawowych czynności życiowych. W tym celu należy:

Ponadto konieczne jest:

Utrzymanie prawidłowej temperatury ciała

Utrzymanie prawidłowej temperatury ciała jest zadaniem personelu szpitala i powinno być realizowane w czasie oczekiwania na transport. Działania należy rozpocząć w chwili urodzenia dziecka. Polegają one na umieszczeniu dziecka:

Należy dążyć do uzyskania temperatury powierzchniowej 36,5–37°C oraz głębokiej 37°C. Osiąga się to przez stopniowe i powolne ogrzewanie trwające do kilku godzin. Temperaturę należy kontrolować i modyfikować moc grzałki co 30–60 minut w celu uniknięcia hipo- i hipertermii.
Hipotermia powoduje:

Hipertermia powoduje:

Zapewnienie odpowiedniego utlenowania krwi

Odpowiednie utlenowanie krwi osiąga się poprzez:

Należy kontrolować utlenowanie:

Udrożnienie dróg oddechowych

W celu udrożnienia dróg oddechowych trzeba odessać wydzielinę i ułożyć główkę dziecka swobodnie, prosto, sprawdzając, czy nie jest zanadto przygięta do klatki piersiowej.

Podczas tlenoterapii zawsze należy kontrolować saturację (85–95%).
Stosuje się sterowaną tlenoterapię bierną w postaci:

Uwaga! Tlen jest lekiem i podlega dawkowaniu!

Nieinwazyjne wsparcie oddechowe

Nieiwazyjne metody wsparcia oddechowego to:

Intubacja dotchawicza i wentylacja mechaniczna

W razie wątpliwości, czy stan noworodka wymaga intubacji, czy nie, należy go zaintubować. Jest to rozwiązanie bezpieczniejsze dla dziecka, pozwalające szybciej poprawić stan ogólny i lepiej przygotować je do transportu.
Przed transportem wskazana jest intubacja dziecka przez nos ze względu na lepszą stabilizację rurki intubacyjnej, a tym samym mniejsze ryzyko samoistnej przypadkowej ekstubacji.

Postępowanie przed intubacją
Przed intubacją należy:

Postępowanie po intubacji
Po intubacji należy:

Po intubacji przez nos w celu określenia wysokości umocowania rurki stosuje się regułę siódemki. Rurka powinna być ustabilizowana na głębokości 7 cm + 1 cm na każdy kilogram masy ciała. Wartość na podziałce powinno się odczytać przy dziurce nosa, przez którą zaintubowano dziecko.
Położenie rurki po intubacji przez usta przedstawia tabela 2.

Wentylacja mechaniczna

Zaintubowanego noworodka nie można zostawić bez wspomagania wentylacji.
Należy bezwzględnie prowadzić ręczne (neopuff dla wcześniaków, ewentualnie workiem ambu dla donoszonych) lub mechaniczne (respirator) wspomaganie oddychania.
Zasady prowadzenia wentylacji mechanicznej:

Skuteczność wentylacji ocenia się, śledząc:

Wyrównanie zaburzeń hemodynamicznych

W celu wyprowadzenia noworodka ze wstrząsu oraz normalizacji wolemii podaje się:

Wyrównuje się również niedokrwistość. Więcej informacji na temat zaburzeń hemodynamicznych znajduje się w rozdziale o wstrząsie.

Ustabilizowanie glikemii

Należy rozpocząć stały wlew dożylny glukozy w dawce dostosowanej do aktualnej glikemii:

Konieczne są stałe kontrolowanie glikemii i modyfikacja wlewu. Więcej informacji na temat ustabilizowania glikemii znajduje się w rozdziale dotyczącym ostrych zaburzeń glikemii.

Wyrównywanie kwasicy metabolicznej

Stosuje się 4,2% wodorowęglan sodowy w dawce 0,5–1 ml/kg/dawkę dożylnie w powolnym wlewie przy zapewnionej wentylacji.
Więcej informacji na ten temat znajduje się w rozdziale „Ostre zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej”.

Opanowanie drgawek

Podaje się fenobarbital w dawce 10–20 mg/kg dożylnie.

Leczenie uspokajające i przeciwbólowe

Nawet skrajnie niedojrzały noworodek czuje ból. Stosowanie leków sedacyjnych i przeciwbólowych pomaga w ustabilizowaniu stanu ogólnego noworodka podczas transportu. Podaje się:

Wyposażenie karetki N

Niezbędnym wyposażeniem karetki transportowej są:

Sprzęt elektroniczny będący na wyposażeniu karetki powinien być zasilany z baterii i z sieci. Przed wyjazdem baterie do wszystkich urządzeń muszą być naładowane, a butle z gazami medycznymi napełnione. W karetce powinny być gniazda do ładowania oraz gniazda z dostępem do gazów medycznych: dwa tlenowe i dwa powietrzne, a także gniazda próżni i prądu stałego.

Postępowanie z noworodkiem podczas transportu w sytuacjach szczególnych

Wrodzona przepuklina przeponowa

Przed transportem dziecka z wrodzoną przepukliną przeponową należy:

Wytrzewienie, przepuklina sznura pępowinowego

W przypadku wytrzewienia lub przepukliny sznura pępowinowego należy:

Zarośnięcie przełyku

W przypadku zarośnięcia przełyku należy:

Niedrożność jelit

W przypadku niedrożności jelit należy:

Zarośnięcie nozdrzy tylnych

W przypadku zarośnięcia nozdrzy tylnych należy:

Przepuklina oponowo-rdzeniowa

Noworodka należy ułożyć na brzuchu lub boku w celu zminimalizowania ryzyka uszkodzeń mechanicznych worka przepuklinowego. Na przepuklinę otwartą należy nałożyć jałowy, wilgotny, ciepły opatrunek.

Odma opłucnej

Noworodkowi z odmą trzeba założyć drenaż ssący do jamy opłucnej oraz podać leki uspokajające.

Wrodzona sinicza wada serca

W przypadku wrodzonej siniczej wady serca należy podać prostaglandynę E1 (alprostadyl) we wlewie ciągłym w dawce początkowej 0,01–0,02 μg/kg/min. W razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 0,05 μg/kg/min.
Trzeba kontrolować, czy nie pojawiają się działania niepożądane:

Ponadto stosuje się:

Noworodek urodzony w zamartwicy

W przypadku zamartwicy należy:

Uwaga! Transport noworodka z zamartwicą jest sprawą bardzo pilną. Hipotermia lecznicza powinna zostać rozpoczęta w ciągu pierwszych 6 godzin życia!

Dokumentacja medyczna

Noworodek przygotowany do transportu powinien być oznakowany dwiema opaskami z danymi identyfikacyjnymi.
Oddział przekazujący noworodka do transportu zobowiązany jest do przygotowania:

Karta informacyjna

Karta informacyjna noworodka powinna zawierać:

Zgody na transport i leczenie

Konieczne są pisemne zgody opiekuna prawnego (zwykle matki, rodziców) na:

Skierowania i dokumenty dziecka

Zespół transportowy powinien otrzymać:

Próbka krwi matki

Należy przekazać próbówkę z 10 ml krwi matki.
Uwaga!Rodzicom noworodka transportowanego do innego szpitala trzeba umożliwić kontakt z lekarzem karetki N. Trzeba podać im pełną informację o oddziale przejmującym opiekę nad noworodkiem, godzinach odwiedzin i udzielania informacji, numery telefonów. Po przywiezieniu dziecka do szpitala docelowego powinno się poinformować rodziców i lekarza kierującego, jak przebiegał transport i jaki był stan noworodka po transporcie.

Podsumowanie