Dysponujemy taborem ambulansów spełniającym wszelkie wymogi Narodowego Funduszu Zdrowia, posiadającym pozytywne opinie sanitarne, o różnym standardzie wyposażenia, uzależnionym od rodzaju transportu ( transportowe “T”, podstawowe “P”, specjalistyczne “S”).

Zapewniamy niezawodną, profesjonalną i komfortową realizację transportu, doświadczony oraz odpowiedzialny personel gwarantujący poczucie bezpieczeństwa pacjenta.

Obecnie realizujemy umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia oraz publicznymi i niepublicznymi jednostkami, zapewniając obsługę szerokiej gamy świadczeń zdrowotnych z zakresu transportu medycznego.
W transporcie sanitarnym pracują:

• Lekarze – ze specjalizacją anestezjologii i intensywnej terapii lub medycyny ratunkowej
• Pielęgniarki – posiadające licencjat pielęgniarstwa i uprawnienia ratownicze
• Ratownicy medyczni – posiadający licencjat lub tytuł ratownika oraz odpowiednią kategorię prawa jazdy

Szczegółowy wykaz personelu transportu sanitarnego przedstawiany jest do określonych zadań zainteresowanym ( NFZ, Szpital, Firma Ubezpieczeniowa Lekarz czy też osoba prywatna na rzecz której ów transport jest realizowany) .

Transport sanitarny

Transport sanitarny w podstawowej opiece zdrowotnej przysługuje pacjentom w następujących sytuacjach:

• kiedy zachodzi konieczność leczenia określonego schorzenia w innym zakładzie opieki zdrowotnej – z wyłączeniem stanów nagłego zagrożenia zdrowia lub życia;
• dla zachowania ciągłości leczenia – gdy jest ono realizowane przez lekarza POZ.

Świadczenie obejmuje przejazd z miejsca zamieszkania pacjenta do świadczeniodawcy i z powrotem. Decyzję o konieczności zapewnienia pacjentowi transportu sanitarnego podejmuje lekarz. On też ocenia, czy transport będzie bezpłatny, częściowo lub całkowicie odpłatny. Informacja o odpłatności powinna zostać odnotowana przez lekarza na zleceniu.

Karetka Państwowego Ratownictwa Medycznego nie może być używana do transportu sanitarnego w ramach podstawowej opieki zdrowotnej. Istnieje bowiem ustawowy zakaz używania karetek PRM do innych celów niż ratunkowe.

Odpłatność

• transport bezpłatny – przysługuje osobom z dysfunkcją narządu ruchu uniemożliwiającą korzystanie ze środków transportu publicznego bez względu na schorzenie pacjenta;
• transport częściowo płatny lub pełnopłatny – przysługuje osobom, u których nie występuje niepełnosprawność wynikająca z dysfunkcji narządu ruchu.

W zależności od wskazań medycznych, określa się dwa stopnie niesprawności:

• kiedy osoba zdolna jest do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby i do korzystania ze środków transportu publicznego mówimy o niesprawności I stopnia. Pacjent ponosi wtedy całkowity koszt przewozu środkiem transportu sanitarnego.
• gdy osoba zdolna jest do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale wymaga pomocy innej osoby przy korzystaniu ze środków transportu publicznego lub wymaga korzystania z pojazdów dostosowanych do potrzeb osób niepełnosprawnych, jest to niesprawność II stopnia. W tym przypadku udział pacjenta w kosztach transportu wynosi 60%.

Do ubiegania się o możliwość skorzystania z przejazdu środkami transportu sanitarnego w celach medycznych (z wyjątkiem stanów nagłego zagrożenia lub życia) za pełną lub częściowo odpłatnością uprawniają:

• choroby krwi i narządów krwiotwórczych,
• choroby nowotworowe,
• choroby oczu,
• choroby przemiany materii,
• choroby psychiczne i zaburzenia zachowania,
• choroby skóry i tkanki podskórnej,
• choroby układu krążenia,
• choroby układu moczowo-płciowego,
• choroby układu nerwowego,
• choroby układu oddechowego,
• choroby układu ruchu,
• choroby układu trawiennego,
• choroby układu wydzielania wewnętrznego,
• choroby zakaźne i pasożytnicze,
• urazy i zatrucia,
• wady rozwojowe wrodzone, zniekształcenia i aberracje chromosomowe.

Chory pokrywa koszty transportu wynikające z różnicy odległości pomiędzy świadczeniodawcą najbliższym a docelowym, wskazanym w skierowaniu na transport sanitarny.

Transport sanitarny „daleki” w POZ

Aby skorzystać z transportu sanitarnego „dalekiego” w POZ pacjent (lub jego rodzina) powinien wystąpić z wnioskiem do dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ. Wniosek taki należy złożyć w oddziale Funduszu, do którego należy pacjent. Po rozpatrzeniu wniosku, dyrektor oddziału Funduszu wyda pisemnie stosowną decyzję.

Z transportu „dalekiego” w POZ pacjent może skorzystać w następujących sytuacjach:

• kiedy z przyczyn losowych pacjent musiał skorzystać z pomocy medycznej w szpitalu za granicą, a jego stan zdrowia w momencie wypisu ze szpitala jest stabilny, ale nie pozwala na samodzielny powrót do domu. Taki transport jest realizowany od granicy Polski do miejsca zamieszkania pacjenta;
• kiedy z przyczyn losowych pacjent musiał skorzystać z pomocy medycznej w zagranicznym szpitalu, ale wymaga kontynuacji leczenia w kraju, a stan jego zdrowia pozwala na uzyskanie wypisu i nie ma medycznych przeciwwskazań do przewozu ambulansem. W takim przypadku pacjent jest przewożony od granicy Polski do szpitala, który jest położony najbliżej jego domu i w którym możliwe jest kontynuowanie leczenia.

W powyższych przypadkach należy dołączyć do wniosku zaświadczenie sporządzone w języku polskim, a przygotowane przez zagraniczny szpital, który realizował leczenie.

• kiedy z przyczyn uzasadnionych medycznie pacjent musi korzystać ze świadczeń konkretnej poradni specjalistycznej oddalonej o ponad 60 km (więcej niż 120 km „tam i z powrotem”), a ogólny stan jego zdrowia nie pozwala na samodzielne dotarcie do poradni. Transport przysługuje wtedy z miejsca zamieszkania pacjenta do najbliższego świadczeniodawcy, który udzieli mu świadczeń i z powrotem;
• kiedy pacjent musi ze względów medycznych korzystać z wysokospecjalistycznych świadczeń ambulatoryjnych, które realizowane są jedynie przez niektóre poradnie, do których odległość z miejsca zamieszkania pacjenta przekracza 120 km „tam i z powrotem”, a ogólny stan zdrowia chorego nie pozwala na samodzielny dojazd do poradni. Transport przysługuje wtedy od domu pacjenta do poradni i z powrotem;

W takich przypadkach należy koniecznie dołączyć do wniosku zaświadczenie z poradni specjalistycznej, która ma wykonać świadczenie.

W każdym przypadku lekarz rodzinny potwierdza zasadność realizacji transportu dalekiego i wskazuje, kto ma zrealizować przewóz.

Nagminnym i niezgodnym z prawem jest wykorzystywanie instytucji Lekarza Rodzinnego do wydawania skierowań na transport sanitarny do poradni specjalistycznych bądź badań specjalistycznych na wykonanie których zlecenie wydał inny lekarz specjalista nie będący lekarzem POZ.
W takim przypadku zlecenie nie zostanie przyjęte do realizacji, a pacjent odesłany zostanie do lekarza specjalisty który kieruje go do danej poradni Lekarz Podstawowej Opieki Zdrowotnej nie uczestniczy w procesie leczenia poradni specjalistycznej pod której opieką pacjent ów sie znajduje.
Wszystkie Poradnie oraz Szpitale posiadają budżet na transport sanitarny do zabezpieczenia Pacjentów którym udzielają świadczeń.